www.biernacki.fora.pl

andrzej

Znalazlem fragment tekstu:

"Niesiecki w I tomie str 154 pisze, że Biernaccy h Poraj zasiedlali w XVII wieku i wcześniej województwa: mazowieckie, podlaskie i kaliskie.

Jan Biernacki, podsędek mielnicki z Katarzyny Szczawińskiej, podstolanki gostyńskiej miał syna Pawła - skarbnika kaliskiego, któremu Zalewska urodziła córkę i trzech synów:

1.Władysława - kasztelana rozpierskiego

2.Nieznanego imienia - skarbnika kaliskiego /któremu Pan Bóg liczne dał potomstwo/

3.Kazimierza - w zakonie franciszkańskim - doktor teologii, prowincjał prowincji polskiej i różnych Konwentów, czy to Kustosza, czy to Gwardianina. Wstąpił do zakonu w 1645 roku a zmarł w 1724 roku, a zatem żył blisko 100 lat.

Uruski w „Rodzina. Herbarz Szlachty Polskiej” w I tomie str 203 w zasadzie potwierdza dane Niesieckiego, jednak dodaje drugiego syna Janowi: Władysława, oraz osiedla Jana /1632/ po zaślubieniu Katarzyny Szczawińskiej w Sieradzkim. Nic więcej na temat Władysława, natomiast synów Pawła /skarbnika kaliskiego, który mógł się przenieść w kaliskie/ wymienia również trzech, z tą jednak różnicą, że w miejsce Kazimierza wymienia Pawła./”Polski Słownik Biograficzny” tom II str 81 potwierdza dane Uruskiego i ustawia Kazimierza - franciszkanina w innej gałęzi/:

1.Władysława, który był cześnikiem sieradzkim w 1706 roku, a w 1717 r kasztelanem rozpirskim. Pułkownik i stronnik Augusta II, walczył przeciw Szwedom i Leszczyńskiemu. Zmarł w 1726 roku.

2.Pawła Starostę bracławskiego /1706/,także stronnika Augusta II, bezdzietnego, oraz

3.Franciszka - tu będzie chodziło o owego nieznanego o którym mówi Niesiecki, któremu Pan Bog tak liczne dał potomstwo. Franciszek, dziedzic dóbr Młyn, Czekanów i innych, Cześnik wschowski/1743/ pozostawił ośmiu synów

Biernacki Władysław syn Franciszka i Eleonory Wolskiej przejął cały pokażny majątek po stryju również Władysławie po jego śmierci w 1726 roku. Był jednym z ośmiu synów Franciszka. Czekanów, Młyn i inne dobra przejął po śmierci Franciszka Jan-Kanty Biernacki.

Władysław, brat Jana-Kantego był wpływowym działaczem sejmikowym w woj. sieradzkim. Odziedziczony majątek znacznie powiększył. Miał w latach 1740-7 starostwo gębickie, a w roku 1748 uzyskał cesję starostwa warckiego, które dzierżył do 1764 roku. Piastował mandat do króla w roku 1746,potem na niedoszły sejm w 1756 r.26 kwietnia 1757 roku został mianowany chorążym sieradzkim. Mocno przywiązany do dynastii saskiej, wstrzymał się od podpisania zbiorowego protestu Sieradzan przeciw uciskającym kraj wojskom rosyjskim we wrześniu 1761 roku, ponieważ walczyły one z Prusakami za sprawę Augusta III, za to manifestował się z innymi 28 kwietnia 1764 roku przeciw sądom kapturowym, ufundowanym przez partię Czartoryskich. Nie pojechał na elekcję nowego króla Augusta Poniatowskiego, a 25 maja 1767 roku należał do organizatorów konfederacji malkontentów w województwie. Dziś dokładnie nie wiadomo czy popierał konfederację barską. Wiadomo, że mówiono o nim w roku 1770, że myśli robić oportunistyczną konfederację ”bene sentientium”. Z czasem pogodzony z królem Augustem Poniatowskim otrzymał 27listopada 1780 roku kasztelanię sieradzką. W roku 1784 kandydował do województwa sieradzkiego, ale nie osiągnąwszy go, zrezygnował z kasztelani w 1788 roku na rzecz bratanka Pawła. Paweł brał udział w konfederacji barskiej jako pułkownik. Do 1783 roku piastował urząd cześnika sieradzkiego, następnie chorąży piotrkowski i brygadier kawalerii narodowej, członek Rady Nieustającej, wreszcie osiągnął po stryju od 1788 roku kasztelanię sieradzką i jego zgromadzony majątek.

Paweł/1740-1826/ służbę wojskową rozpoczął w 1762 roku. W życiu publicznym szedł śladem stryja tzn. protestował w r.1764 przeciw konfederacji Czartoryskich ,a zakładał 25 maja 1767 r w swym województwie konfederację malkontentów partii saskiej. W konfederacj barskiej służył pod dowództwem Józefa Zaremby.

Biernaccy w owym czasie byli spokrewnieni z domem Cieleckich Zarembów. Otóż korzystając z „Inwentarzy” Rusińskiego możemy dziś znależć inwentaż spisany po śmierci właściciela Jana-Kantego /czyli ojca Pawła/ dotyczący Czekanowa, Bonina i Pustkowi Marczewskich z 05.września 1768 roku. Z owego inwentarza wynika, że w posiadaniu owej wsi, mimo, że właścicielem był Jan-Kanty Biernacki, była wówczas Katarzyna z Wstowskich Cielecka. A jak to się stało, że owa Katarzyna była w posiadaniu własności Biernackich?. Otóż korzystając z II tomu Niesieckiego możemy się przekonać, że Józef Cielecki Zaremba, a więc ten pod którego rozkazami walczył Paweł w konfederacji barskiej, miał trzy żony.Mianowicie:1.Miaskowską z którą miał syna Jana i córkę,2.Mariannę Wstowską z którą miał Ignacego i córkę oraz 3.Katarzynę z Wstowskich Biernacką. Jak widzimy Katarzyna z Wstowskich była wcześniej żoną któregoś z Biernackich?, po czym rozwiodła się i wyszła powtórnie za Józefa Cieleckiego Zarembę, stając się Katzrzyną z Wstowskich Cielecką, wymienianą w inwentarzu z 5 września 1768 roku. Owy inwentarz podpisali Michał Biernacki, a więc brat Jana-Kantego w imieniu swoim i pozostałych braci oraz Józef Zaremba Cielecki w imieniu własnym i żony. Widzimy zatem, że Józef Zaremba - autorytet Paweła w konfederacji barskiej był jego stryjem poprzez stryjenkę Katarzynę z Wstowskich Biernacką, a Czekanowem i innymi dobrami pod Ostrowem zawiadywał wówczas Józef Zaremba z żoną i pozostali przy życiu bracia Jana-Kantego Biernackiego. Paweł brał udział w kilku bitwach w piotrkowskim, ale gdy obok Rosjan wystąpili zbrojnie Prusacy złożył broń w maju 1772 roku. Przed przejęciem kasztelani sieradzkiej stopniowo awansował. W swym bogatym życiu otrzymał ordery: św. Stanisława i Orła białego. Podczas powstania 1806-7 roku został powołany przez Dąbrowskiego 12 listopada do organizowania brygady jazdy w Departamencie Kaliskim. Zorganizował ową brygadę po części swoim kosztem.5 marca 1807 roku uzyskał od Komisji Rządzącej zwolnienie z rangą generała. Umarł w Bartochowie 23 września 1826 roku. W swym długim życiu poślubił trzy żony z których ostatnią Konstancję Madalińską w roku 1790, kiedy posiadał 50 lat a pani młoda 17. Jego brat Kazimierz, wojski w r. 1772, miecznik ostrzeszowski w r. 1787 i stolnik poznański w r. 1788 wyraźniej zaznaczył się jako regalista, posłując na kilka sejmów. W 1776 roku domagał się przywrócenia koronie rozdawnictwa wakansów/czyli obecnie mówiłoby się wakatów-wolnych posad, wówczas chodziło o powrót królewszczyzn do dyspozycji króla/.Na sejmie czteroletnim, jako poseł kaliski popierał reformy. Żonaty z Józefiną Zielonacką spłodził dwie córki i dwóch synów: Alojzego, który osiadł na Sulisławicach od 1801 roku i Józefa Gabriela.

Czy wcześniej Sulisławice należały do Biernackich ? Otóż nie. W XVI wieku dziesięciny z łana kmiecego pobierał Pleban w Dobrcu /Łaski L.B,II 43/.Według regestru poborowego pow. kaliskiego z 1579 roku Piotr Sulisławski płacił od 4 1/2 łana,3 zagr,4 komor.i 3 rzeżników /Pawiński, Wielkop. I, 116/. Przed 1708 rokiem Sulisławice należały do Mikołaja Górzyńskiego wnosząc z „Inwentarzy”Rusińskiego,który przedstawia wizję przeprowadzoną po śmierci Mikołaja Górzyńskiego, właściciela dóbr, z 12 listopada 1708 roku. Zgodnie z opracowaniem również Rusińskiego pt „Osadnictwo i zaludnienie powiatu kaliskiego w 1789 roku” wieś i folwark w końcu XVIII wieku należały do Waleriana Węgierskiego. Zatem w okresie między 1579 a 1789 dochodziło do zmian właścicieli, czy użytkowników gruntów na tym terenie, natomiast między 1789 a 1801 rokiem musiało dojąć do umowy kupna-sprzedaży dóbr pomiędzy ostatnim właścicielem-Walerianem Węgierskim a Alojzym Biernackim. Wnosząc z w/w wizji wieś sprzed 1708 roku posiadała 15 chałup, w tym cztery zamieszkałe i 11 pustych, naprawy potrzebujące, stodołę, chlewik płotem ogrodzony i stajnię nad sadzawką. W budowie widać był wtedy mielcuch i owczarnia jeszcze nie poszyta a rozwalający się dwór potrzebował remontu. W 1789 wieś z folwarkiem posiadała 24 dymy, mężczyzn powyżej 15 lat było 41,a do lat 15-37 kobiet było79,co stanowiło w sumie 157 ludzi. A jakie zmiany nastąpiły po dalszych 38 latach.

Otóż jak mówi „Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego” w roku 1827 wieś i folwark zamieszkiwało 206 mieszkańców w 14 dymach. A zatem przybyło ludzi, a ubyło mieszkań ??. A co się stało w roku 1885, kiedy to stan zaludnienia zmniejszył się do 63 ludzi zamieszkujących 13 dymów???? Otóż przyczynił się do tego /jak sądzę/ w dużym stopniu nowy właściciel, który nowoczesne sposoby uprawy roli, podpatrzone na Zachodzie Europy, a przede wszystkim płodozmian - zaczął skutecznie przerzucać na własny” ogródek”, podwajając produkcję. Zmniejszonego natomiast stanu mieszkańców w Sulisławicach po powstaniu listopadowym należy się doszukiwać w póżniejszej emigracji politycznej jej właściciela.

Biernacki Alojzy/1778-1854/ urodził się 21 czerwca w Siąszycach pod Koninem. Po ukończeniu szkół średnich we Wrocławiu wstąpił na uniwersytet we Frankfurcie nad Odrą na wydział prawniczy. Zajął się jednak póżniej ekonomią i wiedzą rolniczą. Wróciwszy do Sulisławic około 1801 roku doprowadził niebawem swój majątek do kwitnącego stanu. Zarówno przez wykształcenie, podróże odbyte po Niemczech, Francji i Angli, jak i przez małżeństwo z córką pruskiego generała Bischoffwerdera był mocno związany z kulturą zachodnią, szczególnie niemiecką i anglosaską. Za cel swego życia postawił sobie Biernacki zaszczepienie Polakom zdobyczy Zachodu w dziedzinie rolniczej. Sulisławice stały się w jego rękach gospodarstwem wzorowym, gdzie po raz pierwszy w okolicach Kalisza zaprowadził nowoczesną gospodarkę płodozmianową i ulepszone narzędzia rolnicze. W kraju i zagranicą znana była wówczas sulisławska hodowla specjalnego gatunku owiec rasy saskiej, tzw.”merynosów elektoralnych”, których wełna szczególnie była poszukiwana na rynkach niemieckich. Ale nie tylko był rolnikiem - praktykiem. W początkach Królestwa Kongresowego nosił się z zamiarem utworzenia w Polsce wyższego zakładu rolniczego na wzór akademii w Moegelin. Jednak nie znalazłwszy poparcia w sferach rządowych, odstąpił od pierwotnego planu, poprzestając na założeniu szkoły rolniczej we własnych posiadłościach ziemskich w Lututowie pod Wieluniem. W owej niższej szkole rolniczej uczniowie uczyli się agronomii, ogrodnictwa, przyrody i matematyki. Biernacki zachłannie pracował nad upowszechnianiem wiedzy rolniczej również za pomocą druku. W roku 1815 wydał w Kaliszu dziennik rolniczo-gospodarski dla przyjaciół rolnictwa. Również w tymże roku własnym nakładem wydał kalendarz kieszonkowy rolniczo-gospodarski, w którym zamieścił kilka ciekawych artykułów i sprawozdań z rozmaitych doświadczeń, poczynionych w gospodarstwie w Sulisławicach. Zajmował się tłumaczeniem wielu prac zachodnich autorów, by w 1823 roku wydać własną pracę pt”Wzór taniej, trwałej i wygodnej stodoły i opisanie dwukonnej angielskiej młocarni”

Poza małym gronem znajomych nie zyskał on jednak szerszego rozgłosu. Sulisławice znalazły się w nowym podziale politycznym po Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku w Królestwie Kongresowym, a ten teren długo jeszcze tkwił w podstawach gospodarki feudalnej. Nie daleko od Slisławic w kierunku zachodnim poprzez granicę, w Wielkim Księstwie Poznańskim, jako w pierwszym zaborze, zaczęto wprowadzać uwłaszczenie chłopów, co było związane z koniecznością wprowadzenia gospodarki kapitalistycznej, a więc podłoża pod innowacje, pod zmianę uprawy ziemi i nawożenia oraz podłoża pod wprowadzanie nowych urządzeń i maszyn eliminujących masową siłę roboczą. Alojzy Biernacki sąsiadujący z właścicielami ziemskimi, ortodoksyjnie zapatrzonymi w podstawy gospodarki feudalnej z pewnością nie miał ich poparcia.

Za Księstwa Warszawskiego pełnił w roku 1810 obowiązki sędziego pokoju departamentu kaliskiego. Swoje poglądy na sprawę włościańską ogłosił w pracy:” O zamianie zaciągów na daniny zbożowe lub pieniężne....”wydanej w roku 1808. Odrzucał Biernacki poddaństwo, a zobowiązania natury gospodarczej, płynące z dawnego systemu pańszczeżnianego, proponował zamienić na daniny zbożowe lub pieniężne. Sąsiad i przyjaciel bojowników o nienaruszalność karty konstytucyjnej Królestwa Kongresowego, braci Niemojowskich, stał się Biernacki, w dziedzinie politykiem ich uczniem i gorliwym współpracownikiem. Jako członek i przewodniczący Rady Obywatelskiej województwa Kaliskiego w 1820 roku słuchał wskazań Niemojowskich i stał na straży swobód obywatelskich społeczeństwa. Specjalnie usilnie działał przeciw rządowym zamiarom zniesienia szkółek elementarnych. Pod kierunkiem Wincentego Niemojowskiego uzupełniał swą wiedzę w dziedzinie prawa konstytucyjnego i filozofii pochłaniając obszerną literaturę francuską, angielską i niemiecką z tych dziedzin. Wreszcie w 1830 roku wszedł jako poseł wieluński do sejmu., gdzie brał czynny i żywy udział w walkach parlamentarnych opozycji, prowadzonej tradycyjnie od 1818 roku przez kaliską grupę posłów.

Automatycznie też wszedł do sejmu rewolucyjnego w 1831 roku. Należał do tych posłów którzy parli do zniesienia dyktatury Chłopickiego. W styczniu został członkiem komisji skarbowej, w lutym mianowany ministrem skarbu przez Rząd Narodowy dzięki poparciu Wincentego Niemojowskiego, Morawskiego i Lelewela, a mino manifestacyjnego sprzeciwu ks. Czartoryskiego. Jak widzimy wzajemne animozje między domem Czartoryskich a Biernackich przeplatają się przez wiele pokoleń. Korzeni tych antagonizmów należy doszukiwać się dużo wcześniej, choć Feliks Biernacki, syn Pawła i jego drugiej żony-Marianny Potkańskiej/1775-1852/był zaufanym sekretarzem A.J. Czartoryskiego, lecz sam Czartoryski wyraża się o nim raczej żle, patrz :Pamiętniki i Memoriały Polityczne” Adama, Jerzego Czartoryskiego str 33 „Wysłannik-tu mowa o Feliksie Biernackim-mimo najlepszych chęci i dość dużej inteligencji nie nadawał się do tej skomplikowanej misji, wymagającej wielkiej elastyczności i uporu. Tak więc podróż Biernackiego przyniosła efekty opłakane”/Chodziło tu o projekt Czartoryskiego powstały w największej tajemnicy 12 września 1813 roku, polegający na tym że poprzez opinie publiczną i opozycję parlamentarną skłoni rząd angielski do wyrażnego poparcia projektu przywrócenia państwa polskiego poprzez swego wysłannika j.w./W okresie powstania listopadowego,te przeciwności i wzajemne antysympatie zostały już wyssane z mlekiem matki i raczej nie należy doszukiwa się ich realnych uzasadnień.

Adam Czartoryski, jako młodzieniec został zabrany przez Carycę Katarzynę z bratem na dwór cesarski w Petersburgu, po trzecim rozbiorze, jako, nazwijmy to po imieniu zakładnik. Zaprzyjażnił się jednak ze swym rówieśnikiem a póżniejszym carem Aleksandrem I,co zaowocowało w póżniejszym czasie. Choć był przeciwnikiem orientacji napoleońskiej i powstania listopadowego/rzecznik rozwiązania sprawy Polski w oparciu o Rosję/,wszedł do rządu 1830-1 i pełnił funkcję prezesa Rządu Narodowego za co został zaocznie skazany na karę śmierci po upadku powstania. Na emigracji w Paryżu założył Hotel Lambert pełniąc rolę mecenasa nauki i sztuki przez wiele lat.

Niepowodzenia w resorcie skarbowym zaczęto jednak przypisywać Biernackiemu, co w końcowym efekcie spowodowało jego dymisję 6 czerwca 1831 roku.

Po ewakuacji Warszawy wyjechał do Paryża. Brał udział w licznych organizacjach i klubach politycznych zaznaczając zawsze swój niechętny stosunek do ks. Adama Czrtoryskiego. Pozbawiony na emigracji warsztatu rolnego nie zerwał w Paryżu kontaktu z umiłowaną agronomią jako wiedzą opartą na podstawach naukowych. Sporo obserwacji i nowych wiadomości z tej dziedziny przywiózł z podróży do Angli, Szkocji i Irlandii, podjętych w ciągu długich lat emigracyjnych

Wojciech Lipski i Włodzimierz Wolniewicz pozyskali go na współpracownika w „Ziemianinie”, który w roku 1850 zaczął wychodzić w Lesznie. To własnie on, Alojzy Biernacki przywiózł Wielkopolanom angielski system osuszania gruntów podziemnymi rurami glinianymi, dziś znanymi pod nazwą „drenami”,ogłaszając w „Ziemianinie” tłumaczenie i opracowanie rozprawki Jamesa Smitha:”Remarks on thorough draining and deep ploughing”.Zmarł w 1854 roku pozostawiając dwie córki: Kamilę, która wyszła za Łęczyńskiego i Alojzę, żonę Białoskórskiego.

Jego rodzony brat Gabriel poszedł raczej w ślady stryja Pawła, aniżeli ojca. Zrodzony 18 marca 1774 roku otrzymał staranne wykształcenie. Już od wczesnej młodości wszedł do wojska polskiego. Brał udział w wojnie z 1792 roku, oraz w insurekcji kościuszkowskiej, uczestnicząc w oblężonej Warszawie. Po upadku powstania opuścił szeregi i przez Getyngę udał się do Włoch i już w lutym 1797 roku występował w legionach polskich jako porucznik - adiutant 4 batalionu legii włoskiej. Przeniesiony do sztabu i awansowany do stopnia kapitana 10 kwietnia 1787 roku został zaufanym oficerem gen. Dąbrowskiego. Po wkroczeniu armii francuskiej do Wielkopolski był jednym z głównych organizatorów wystąpień powstańczych w Kaliszu w listopadzie 1806 roku, a następnie użyty przez Dąbrowskiego w charakterze organizatora 5 p.p./pierwszego legii kaliskiej/,którym dowodził do czasu nominacji na to stanowisko Walentego Skórzewskiego. Brał udział w latach 1806-7 w kampani pruskiej, w oblężeniu Grudziądza i Gdańska. Wskutek starć z gen Zajączkiem,szefem sztabu II legii Kosseckim i pułk. Skórzewskim opuścił Gabriel II legię i został mianowany 20 kwietnia 1807 roku majorem 6 pułku jazdy. Przy reorganizacji wojska w końcu 1807 roku dostał dymisję i powrócił na rolę.

Wyrwały go stamtąd wypadki 1809 roku. Mianowany pułkownikiem 16 kwietnia 1809 roku i organizatorem siły zbrojnej w departamencie kaliskim, zorganizował obronę rzeki Warty i wstrzymał na tej linii lużne oddziałki wojska austriackiego. Za udział w wojnie 1809 roku został odznaczony krzyżem kawalerskim orderu wojskowego polskiego i zwolniony z wojska. Jednak w 1811 roku został powołany na stanowisko dowódcy i organizatora gwardii narodowej, czynnej w departamencie kaliskim i zorganizował ją w sile batalionu. Był to jeden z najlepszych oddziałów tej formacji obywatelsko-wojskowej. W 1812 roku został obrany posłem na sejm. W związku z ogłoszeniem pospolitego ruszenia pod koniec 1812 roku był dowódcą tej formacji w kaliskim. Dowodząc kawalerią pospolitego ruszenia w potyczce pod Stawiszynem 13 lutego 1813 roku ranny kilkakrotnie, dostał się do niewoli rosyjskiej. Po powrocie wojsk polskich z Francji był w 1814 roku wysłany przez Dąbrowskiego do Berlina w związku z pertraktacjami kongresu wiedeńskiego. Przy reorganizacji wojska otrzymał 28 pażdziernika 1816 roku dymisję i osiadł w kaliskim. W latach 1818 i 1820 obrany posłem na sejm, należał podobnie jak jego brat Alojzy do stronnictwa tzw.” Kaliszan” i był w gronie zaufanych Wincentego Niemojowskiego.Od 1820 do 1830 roku zajmował stanowisko prezesa Ziemiaństwa Kredytowego w Kaliszu.Należał do organizatorów wybuchu powstania listopadowego w Kaliskim, a następnie został mianowany organizatorem siły zbrojnej w tym województwie. generałem brygady, był czynny przy organizowaniu pułków piechoty i jazdy, gwardii narodowej, pospolitego ruszenia i uzupełnień dla armii. Pod koniec powstania wycofał się z Kalisza, ale wobec upadku powstania poddał się Rosjanom pod Częstochową.

Po upadku powstania osiadł w Klonowie i nadał pełnił obowiązki prezesa Ziemiaństwa Kredytowego w Kaliszu. W czasie partyzantki Zaliwskiego udzielił pomocy i schronienia jednemu z przywódców, Antoniemu Winnickiemu, za co został uwięziony w twierdzy Zamościu, gdzie zmarł w 1834 roku. Pozostawił jednego syna Honoriusza. Patrz:”Pamiętnik Józefa Gabriela Biernackiego”,”Kaliski wysiłek zbrojny 1806-1813” Staszewskiego wyd.Kalisz 1931,oraz tego samego autora „Organizacja siły zbrojnej i działania wojenne w województwie kaliskim 1831 roku”

Magda

Biernaccy herbu Poraj
[link widoczny dla zalogowanych]