www.biernacki.fora.pl

andrzej

W rejonie Kujaw i Ziemi Dobrzyńskiej w pierwszej połowie XIX w. powstała firma Hugona Biernackiego ze Skępego z warsztatem organmistrzowskim w Osieku koło Płocka. Jego syn, Dominik Biernacki, uczeń swojego ojca, a także organmistrzów niemieckich, wybudował w roku 1914 nową firmę organową w Dobrzyniu nad Wisłą. Firma ta zaznaczyła się masową produkcją organów systemem fabrycznym, a jej instrumenty były znane nie tylko w Polsce, ale i na Litwie, na Ukrainie a nawet w Carskim Siole w Rosji. Wielokrotnie odznaczany medalami i nagrodami, sztukę organmistrzowską przekazał swoim synom: Dominikowi i Wacławowi Biernackim, którzy przenieśli firmę do Włocławka w roku 1928. Od 1935 roku firmę prowadzi zięć Biernackiego - Stefan Truszczyński oraz jego syn Włodzimierz , mający obecnie swoją firmę w Warszawie.

pfraczal

Hugo Ernest Biernacki zginął tragicznie w wypadku przy budowie organów, pozostawiając firmę w spadku jednemu ze swoich synów, 14-letniemu Dominikowi, który do pracy organmistrzowskiej przygotowywał się pod okiem swojego ojca oraz organmistrzów niemieckich.
Dominik (I) Biernacki (1870-1928) zbudował fabrykę w Dobrzyniu nad Wisłą. Wyposażył ją w urządzenia niemieckie. Zakład budował organy na skalę przemysłową, był jednym z większych zakładów w Polsce, zatrudniał ok. 80 osób. Dominik (I) Biernacki uzyskał tytuł „Dostawcy Dworu Carskiego”. Wykonywał instrumenty dla Królestwa, Litwy i Rosji.
W roku 1902 wykupił on od Wacława Przybyłowicza zakład w Płocku, gdzie na ok. dwa lata przeniósł działalność swojej firmy, powracając w 1904 roku z powrotem do Dobrzynia. Drugi syn Hugona, Wacław I, kształcił się u Jana Śliwińskiego we Lwowie. W 1908 roku przejął zorganizowaną przez Dominika I w 1905 filię fabryki w Wilnie. W 1912 roku bracia podzielili definitywnie firmę między siebie.W 1914 roku Dominik przeniósł siedzibę swojego zakładu z Dobrzynia do Włocławka. Z kolei Wacław I w 1919 przeniósł swoją firmę z Wilna do Warszawy, a w latach 30-tych wykupił firmę organową Adolfa Homana i Stanisława Jezierskiego. Po zakończeniu I wojny światowej reaktywowano filię zakładu w Wilnie. Nowym kierownikiem został siostrzeniec Wacława I, Roman Truszczyński. Po śmierci Dominika I w 1928 roku zakładem we Włocławku kierowali jego synowie: Wacław II (1901-1954) i Dominik II (1906-1970). W latach 30-tych ubiegłego stulecia ich firmę dosięga recesja gospodarcza. W 1934 odkupił od nich firmę włocławską zięć Dominika I, Stefan Truszczyński. Budował on organy pod swoim nazwiskiem aż do roku 1966. Wacław II we współpracy z Wacławem I kierował wileńską filią firmy w latach 1934-1939. Działania wojenne przerwały działalność firmy. Kompletnie zniszczona została infrastruktura warszawskiego zakładu. Po zakończeniu II wojny światowej Wacław I próbował reaktywować zakład, którego kierownictwo powierzył Józefowi Pacewiczowi. Tymczasem Wacław I założył własny zakład organmistrzowski w Krakowie. Współpraca między filiami krakowską i warszawską była bardzo ścisła. Ze względów formalnoprawnych Wacław I w 1950 założył w Krakowie drugi zakład organmistrzowski.
Po śmierci Wacława I jego spuściznę objęła córka, Wanda Biernacka. W 1956 rodzina postanowiła założyć w Krakowie zakład specjalizujący się w budowie kontuarów. Jego właścicielką została Wanda Biernacka. Wacław II wycofał się z działalności zawodowej w 1959 roku. Działalność firmy w Warszawie wznowił Dominik II w 1960 roku opierając się na sprzęcie i pracownikach Wacława I i Wacława II. Po jego śmierci w 1970 firmę objęła siostra Dominika II, Aleksandra Biernacka-Grandys. Zakłady warszawski i krakowski zakończyły ostatecznie działalność w latach 90-tych ubiegłego stulecia.

Fragment opracowania dotyczącego działalności firmy autorstwa Marcina Łęckiego [link widoczny dla zalogowanych], tam też więcej o Dominiku (I) Biernackim urodzonym 8. 12. 1870 r. w miejscowości Osiek.